Grenzeloos verdrietig

Grenzeloos verdrietig   

Voor me zit een grenzeloos verdrietige cliënt. Hij heeft zijn grenzen te lang genegeerd en nu is hij getackeld door zijn eigen lichaam. Het weigerde nog langer mee te werken aan jarenlange roofbouw. Doorgegaan totdat hij er letterlijk bij neerviel. Opgebrand. Burnout. Het hield – letterlijk - op. Hoe liet hij het zover komen? De sleutel: een goed gevoel van grenzen. Wat wil ik? Wat wil ik niet? Om dat te kunnen weten heb je een stevig ik-gevoel nodig. Een besef van identiteit: dat ben ik, zó ben ik, en zo ben ik oké!  Zó ver wil ik gaan, en dat is voor mij de grens. Niet iedereen krijgt dat besef vanzelf en in voldoende mate mee in het leven.   

Mijn cliënt heeft zich noodgedwongen een paar duidelijke doelen gesteld. Hij kan er niet meer omheen. Hij wil onder ogen zien hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om zó lang zó veel te ver te gaan. In harmonie komen met zichzelf en vooral met dat deel dat hij zoveel geweld heeft aangedaan: zijn lichaam. Hij wil zijn grenzen gaan ontdekken, definiëren, ze leren voelen en respecteren. En vervolgens wil hij ze ook duidelijk maken aan de wereld om zich heen. Een hele uitdaging! Daarom is genezen van burnout een zaak van langere adem.   

Je hebt een gezond gevoel van grenzen nodig om goed te kunnen functioneren. En daarvoor is het heel belangrijk dat je goed kunt voelen! Juist daar zit ‘m bij veel mensen de kneep. Als je leerde dat ‘op je gevoel’ leven riskant is, dat voelen zwak is, dat je met je geest moet heersen over je ziel en lichaam, dan ging je de signalen van je lichaam veronachtzamen. Terwijl je alles wat er te voelen valt, ook voelt in je lichaam. Talloos zijn de uitdrukkingen in onze taal die daarop wijzen. Dat ligt als een steen in mijn maag … ik krijg een brok in mijn keel … ik heb vlinders in mijn maag … daar krijg ik pijn in mijn buik van …  Je lichaam doet op alle fronten mee. Je leeft je leven immers in je lichaam? Het laat je voelen of je fit bent of moe, of je behoefte hebt aan rust of eten. Dat zijn de fysieke, primaire behoeften.   

Je lichaam laat je ook voelen, hoe je ziel zich voelt en dat is een andere dimensie. Ook al je emoties zijn voelbaar in je lichaam. Mijn hart springt op van blijdschap! Ik spring uit mijn vel van woede …! Het verdriet ligt als een klemmende band om mijn borst … Mijn maag doet pijn van spanning. Ik ben zo verliefd dat ik er niet van kan eten ...    

Onze cultuur heeft ons geleerd dat gevoelens niet betrouwbaar zijn en minder belangrijk dan kennis. Het is ‘gevaarlijk’ om je te laten leiden door je gevoel! Tientallen jaren is het accent gelegd op geloof en volharding, kennis, de geest, de ratio en de wetenschap. Emoties werden geassocieerd met zwakte en gezien als uitingen van de ‘zielige’ ziel. Die moesten we zoveel mogelijk bedwingen en verbergen. Het heeft gemaakt dat veel mensen een gezond gevoel van grenzen zijn kwijtgeraakt en grotendeels ‘in hun hoofd’ leven. 

De God van liefde schiep ons naar Zijn beeld, inclusief emoties, om een overvloedig leven te leiden: om van het leven te genieten met hart en ziel!  Mijn cliënt voelt zich grenzeloos verdrietig zijn … De spons zit overvol, er kan niets meer bij. Veel praten we nog niet. Hij begint met een wandelingetje, elke dag een stukje verder. Stilgezet bij zichzelf moet hij er nu wel aan geloven: luisteren naar de signalen van zijn lichaam en ziel. Een onbepaalde tijd van rust en heel veel tijd om na te denken. En te voelen wat zijn lichaam en ziel hem willen zeggen.    ​